Patrimonio cultural de Vigo

Coia

O Castriño (Coia)

Arquivado en: Castros,Coia — Xosé Couñago

Ver galería de imaxes

Localización

(Ver en Google Maps)

O barrio de Coia defínese ao redor dunha gran liña elevada central que discorre de leste a oeste cunha vertente cara ao sur sobre o val do Fragoso e outra vertente cara ao norte sobre a ría.

Esta vertente marítima componse de dúas valgadas (polas que discorren hoxe en día as rúas Tomás Paredes ao oeste e Coruña ao leste) divididas por un promontorio central, denominado o Castro-Castriño, por encima da que se coñece como curva de san Gregorio.

Encol deste promontorio sobre o mar é onde se atopaba encravado o Castriño, un dos cinco castros galaicos que se asentan ao carón do mar no litoral do concello vigués. Estes cinco castros son: O Sino e A Guía, en Teis; este castro do Castriño en Coia; Punta do Muíño de Vento, en Alcabre (baixo o actual Museo do Mar) e o castro da illa de Toralla.

Como castro marítimo habería que poñelo en relación cos seus castros veciños da beiramar viguesa en canto ao aproveitamento directo dos recursos que lle proporcionaba a ría. Mais tampouco debemos esquecer que a súa parte sur ábrese a terras de cultivo e pasto situadas entre as devanditas dúas valgadas que lle proporcionaban auga e terras fértiles.

Hoxe en día toda a área está completamente urbanizada e pódese acceder a el tanto dende a curva de san Gregorio, á beira do mar, por entre dous altos edificios, coma dende a parte superior do promontorio, atravesando un barrio de casas acaroadas, xunta o Fogar san Rafael.

Descrición

A súa planta puido ser probabelmente circular, e aínda na actualidade se poden apreciar certos trazos na súa coroa que así o parecen verificar.

Elévase a 33 metros sobre o mar.

A superficie estimada achegábao a 1 Ha de superficie e ten unhas dimensións duns 80 x 120 metros.

Nunha observación máis detida podemos decatarnos dalgunhas das estruturas naturais defensivas das que dispoñía este castro.

Todo o que é a zona norte e nordés posúe uns pronunciados terrapléns que se elevan máis de vinte metros sobre o terreo inferior. Este desnivel defensivo ten forma circular e bordea a coroa do castro.

Na vertente oeste foi identificado un foxo, con orientación norte-sur, duns corenta e cinco metros de longo e uns quince de largo. Este vestixio de foxo está agora mesmo dentro do recinto axardinado do edificio que arrodea o castro por esta parte.

Nas escavacións realizadas atopáronse sobre a zona norte da coroa restos de estruturas castrexas, mesmo pola parte traseira das pequenas casas construídas na actualidade.

As descubertas están formadas por varios pavimentos de xabre e arxila, a carón dun muro de cachotaría que podía ter forma circular. Asociado a un dos pavimentos tamén apareceu un oco de poste.

Achados materiais

Atopáronse numerosos fragmentos de cerámica castrexa de diferente tipoloxía, con decoracións variadas.

Tamén apareceron restos cerámicos foráneos representados fundamentalmente por ánforas púnicas e romanas e unha doa de cor azul.

Todos estes achados localizan temporalmente o castro entre os séculos IV e II antes da nosa era.

Estado de conservación

Todo o recinto castrexo está hoxe en día completamente estragado e alterado debido á invasión da cidade sobre este asentamento.

Edificáronse casas sobre a propia coroa, así como un parque con zonas axardinadas, construíronse edificios ao arredor do castro por debaixo dos terrapléns e o foxo foi empregado como entrada de acceso a un dos edificios e os seus garaxes.

Valoración final

Non deixa de ser unha interesante curiosidade a existencia dun castro galaico, aínda recoñecíbel nos seus trazos, no medio dunha gran urbanización de elevados edificios bastante modernos e coa súa coroa ocupada por un asentamento de pequenas vivendas unifamiliares na zona correspondente ao recinto castrexo primitivo orixinal.

Os cinco grandes edificios existentes apegados ao promontorio castrexo rodean unha gran parte do seu perímetro circular, debuxando e acentuando a contorna castrexa.

O dominio visual sobre o mar deste promontorio galaico foi cegado e substituído polas vistas que proporcionan na actualidade os pisos máis elevados destas torres de vivendas.

Deste xeito este miradoiro prehistórico sobre a ría foi fagocitado entre as fauces da modernidade a teor dun planeamento urbanístico que non respectou nin o ámbito de protección do recinto castrexo orixinal, nin a disposición paisaxística deste espazo humano habitado durante a Idade do Ferro galaica.

Máis información

Galería de imaxes

Eduardo Rodríguez Saiz, As lembranzas soterradas. Unha lectura arqueolóxica da Coia histórica, 2012, Instituto de Estudios Vigueses.

José Manuel Hidalgo Cuñarro, “Notas sobre los castros de Vigo (III)”, en Arqueovigo

José Manuel Hidalgo Cuñarro, “Notas sobre los castros de Vigo (V)”, en Arqueovigo

Concello de Vigo, PXOM, Tomo VI.

Cruceiro de Capela das Travesas (Coia)

Arquivado en: Coia,Cruceiros — Xosé Couñago

Localización

(Ver en Goolge Maps)

Praza do Emigrante, nas Travesas, no comezo da avenida de Castelao. Unha contorna de numeroso tránsito de persoas que pasan ao seu carón, nun lugar de encontro e referencia nesta emblemática praza de Vigo.

Descrición

Estamos ante unha tipoloxía especial de cruceiro. Son os chamados cruceiros de capela ou de Loreto, en referencia á capela que vai baixo a cruz e á posible adscrición da imaxe mariana do seu interior. Son propios da zona do Barbanza, estendéndose puntualmente ata a zona de Rois. No noso concello temos dous exemplares realizados como modelos representativos deste estilo artístico e non como modelos propios da nosa zona. O outro exemplo do noso concello que se asemella a esta tipoloxía é o cruceiro da Fontaíña, en Coruxo.

A descrición vai ser interesante en canto aos contrastes e diferenzas que imos salientar entre estes cruceiros e os que son propios da nosa bisbarra.

Base

Cadrada cun chanzo, sobre a que se alza un pedestal cúbico liso. Nunha das caras contén a seguinte inscrición: “AVENIDA DE CASTELAO 1981”. Esta inscrición fai referencia a que se atopa no comezo desta avenida da cidade.

Fuste

O fuste deste tipo de cruceiros é moito máis voluminoso ca os tradicionais varais que coñecemos. De feito, podemos dicir que en lugar de fuste posúen un groso piar, menos alto e esvelto. Habitualmente son de sección octogonal regular en todas as caras ou de forma cadrada achafranada, como é o caso deste exemplo vigués.

Este fuste presenta uns elementos decorativos nos extremos dos chafráns con forma de vieiras, catro na parte inferior sobre o pedestal, e catro na parte superior, marcando o comezo dun pequeno capitel plano de catro caras, que serve de base para a capela que leva encima.

Na parte central do fuste atopamos outro elementos decorativo que non ten unha intención relixiosa como sucede nos varais tradicionais de calquera dos cruceiros galegos, senón que ten unha función puramente artística e mesmo literaria xa que fai referencia a unha das grandes obras de Castelao: “As cruces de pedra na Galiza”. Representa un libro aberto no que figura o título desta obra insigne da investigación sobre os nosos cruceiros, publicada no ano 1949, un ano antes da morte do noso escritor. Por debaixo do título da obra, nas dúas páxinas abertas deste elemento decorativo aparecen representadas varios exemplos das insculturas rupestres que el recolleu na súa obra, concretamente na páxina 16 do orixinal, pertencentes ao numerosos gravados rupestres que dende a prehistoria viñeron representando figuras cruciformes na nosa tradición cultural.

Normalmente neste tipo de cruceiros a figura que pode aparecer representada no fuste é un anxo con ás.

Capela ou fornelo

O capitel destes cruceiros aparece substituído por un fornelo aberto á fronte consagrado a unha devoción mariana. Neste exemplo de Vigo observamos que a capela vai sobre un pedestal a modo de capitel con cadanseu querubín en cada unha das caras.

A capela está formada por tres lousas cuadrangulares con abertura frontal. As paredes exteriores deste fornelo adoitan ser lisas e sen decoración.

Mais outras veces presentan fermosos baixorrelevos nas caras externas, como se represetna neste exemplo artístico de Vigo. Esta decoración era máis frecuente nos cruceiros máis antigos deste tipo (séculos XVI-XVII), e foi desaparecendo nos posteriores (séculos XVII-XVIII). Tamén podían presentar unha decoración de bólas nos bordos.

A decoración historiada exterior destas capelas acostuma a representar figuras como a Virxe, Santiago ou calquera outra imaxe relixiosa (Cristo, San Francisco, o papa San Clemente ou San Gregorio).

No cruceiro vigués aparecen representadas as seguintes figuras en cada unha das caras:

Unha figura franciscana, co clásico habito e bordón. Chama a atención as desproporcionadas dimensións dos brazos e das mans, cun marcado efecto medievalizante.

Unha figura de Santiago Matamouros, con cabalo, espada nunha man e estandarte con simboloxía xacobea na outra, esmagando baixo os pés a figura dun infiel.

Unha figura de Cristo portando a Cruz camiño do Calvario.

Normalmente a capeliña contén no seu interior a imaxe dunha Virxe, unha Inmaculada ou Dolorosa, soa ou co Neno Xesús no colo.

Estas capelas adoitan pechar por riba cun un teito plano rematado nun telladiño a catro augas. Noutros exemplares o teito remátase nunha bóveda de canón. Esta é a forma que tamén representa o cruceiro que temos en Vigo.

A Cruz

Sobre estas capela eríxese unha cruz coma nos cruceiros tradicionais. Normalmente só aparece a figura de Cristo e só ocasionalmente unha Piedade na parte de atrás.

No exemplar que temos en Vigo só aparece a figura do Cristo sobre unha cruz lisa rematada tamén en tres extremos florenzados.

A figura de Cristo aparece con cratro cravos, cos brazos en horizontal e as pernas flexionadas. A fasquía xeral é pouco elaborada e matizada. Salienta de toda ela a cabeza, na que se debuxa algo máis o cabelo e o rostro.

Significar en todo caso que o corpo do crucificado só estea fixado á cruz polas mans, os pés e pola zona lumbar. O torso sobresae da pedra cunha inclinación cara a adiante e a flexión da pernas, así como as propias pernas están esculpidas de forma individualizada.

Valoración final

Daniel R. Castelao foi un dos primeiros e mellores investigadores dos nosos cruceiros dedicando un apartado especial a estes cruceiros de capela. Dende este punto de vista, foi moi acertado colocar ao comezo da avenida que leva o seu nome un exemplo dun dos máis fermosos exemplares de cruceiros que temos no noso país, con referencia explícita no fuste ao seu libro “As cruces de pedra na Galiza”.

É unha mágoa que non apareza a correspondente información ao pé deste cruceiro tanto sobre a súa autoría (erro imperdoábel nunha obra moderna, cando tanto lamentamos non coñecermos a autoría da maioría dos cruceiros galegos da antigüidade), como sobre a tipoloxía e características deste cruceiros de capela.

En Vigo existe outro exemplar de cruceiro de capela. Está situado na praia da Fontaíña en Coruxo, sobre o mar.

Máis información

Galipedia, “Cruceiro de capela

Galería de imaxes

Orixe

Os exemplares históricos datados abranguen os séculos XVI, XVII e XVIII.

A maioría corresponden ao século XVII.

Hai discrepancias en canto á orixe desta tipoloxía de cruceiros de capela.

Unha teoría afirma que a súa orixe hai que buscala nos cruceiros góticos, tomando como referencia o voluminoso capitel que os caracterizaba con imaxes decorando as súas catro caras.

Outra das teorías fala da influencia das ordes mendicantes, moi devotas da figura da Virxe, especialmente a orde franciscana, presente en moitos destes cruceiros e tamén neste exemplar que temos en Vigo.

Por outra banda, algúns destes cruceiros presentan a advocación á Virxe de Loreto, de influencia italiana e que se tomou como protectora contra as incursións piratas nas nosas costas. Esta advocación mariana fixo pensar polo tanto nunha orixe destes cruceiros vencellados a esta protección específica. Mais hai autores que discrepan sobre esta orixe xa que advocación italiana desta santa remóntase ao ano 1587 e algúns destes cruceiros da nosa terra son máis antigos ca a data de inicio desta advocación nacida en Italia.

Non deixa de haber tamén quen os vencella cos rollos ou picotas existentes por España, tamén presentes en Portugal baixo o nome de Pelourinhos.

Á parte das teorías sobre a súa orixe tamén se recolleron prácticas propiciatorias para a protección dos pescadores contra as inclemencias do mar. Cando se desexa o feliz regreso dos mariñeiros, ben dunha longa travesía ou dunha xeira de galerna, os familiares viran a imaxe mariana do interior do fornelo cara ao lugar por onde ha de vir o barco que trae os seus seres queridos.

Outras prácticas que se vinculan a estes cruceiros son as realizadas por mulleres na procura da propiciación do amor, depositando flores ao seu carón, ou deixando trenzas do cabelo, segundo recolle o propio Castelao. Outro tipo de prácticas procuran o bo parto atando unha peza de roupa da parturiente ao cruceiro que non será retirado ata o seu propicio desenlace. Tamén se emprega nalgúns destes cruceiros a práctica de facer un lazo vexetal no cruceiro cando se quere recuperar un obxecto ou animal extraviado.

Navegadores GPS

Podedes introducir o lugar onde está no voso navegador GPS.

(Se necesitades converter o arquivo .GPX xenérico para o voso navegador concreto, descargade o programa PoiEdit, e despois > Menú Herramientas>Conversor de paquetes).

Cruceiro do cemiterio de Coia

Arquivado en: Coia,Cruceiros — Xosé Couñago

Localización

(Ver en Google Maps)

Dentro do cemiterio de Bouzas, na praza central que se abre no seu interior, ocupa o lugar central fronte á pequena capela alí situada.

Descrición

Base: plataforma de dous chanzos de forma hexagonal. O pedestal é cúbico con todo o borde superior biselado. Non presenta ningunha inscrición.

Varal: o primeiro tramo inferior é cúbico; despois continúa biselado nas catro esquinas, debuxando oito caras en total ata a parte superior.

Capitel: fermosa ornamentación a catro caras formada por oito elementos vexetais rematados en folla picuda rodeando todo o capitel. Sobre a folla central de cada cara aparece unha cabeza de anxelote. Sobre as outras catro follas aparecen catro remates en volutas sobre as que se sustentan as esquinas da base da cruz.

Cruz: a base non presenta arestas rectas senón en forma curva cóncava. A cruz é de fasquía lisa e cuadrangular.

Crucifixión: figura de Cristo con tres cravos, completamente pegada á cruz, só coas pernas flexionadas. Os brazos están en posición horizontal.

O rostro do crucificado está ben elaborado acentuando especialmente o seu cabelo e a barba. A cabeza está lixeiramente inclinada cara á dereita e cos ollos cerrados.

O torso acentúa na pedra o debuxo das costelas. Un lixeiro pano envolve a súa cintura, rematado nun lazo lateral ben elaborado. As pernas, flexionadas, rematan unha sobre a outra nos pés atravesados por un único cravo.

A Piedade: Representa á Virxe con Cristo morto sobre o seu colo. A figura da Nai aparece envolveita completamente nun gran manto que por veces adquire unhas especiais proporcións ao redor dos seus brazos, acentuando tamén os pregamentos na parte inferior do seu corpo. Baixo os seus pés hai unha cabeza de querubín.

As súas mans están entrelazadas perante o peito e o rostro inclinado cara á dereita salientando una profunda expresión de dor nos seus detalles.

A figura de Cristo xacente é de proporcións máis pequenas ca o corpo da súa Nai. Xa Castelao na súa obra “As cruces de pedra na Galiza” chamaba a atención sobre esta caracterización dos nosos canteiros sentenciando que esa estraña desproporción podía indicar que no colo das nais todos os fillos son coma nenos pequenos. A figura de Cristo presenta unha curiosa disposición, matizando uns trazos corporais acentuados polos ángulos rectos e o xogo de horizontalidade e verticalidade : cabeza, torso e coxas das pernas formando unha liña recta ríxida sobre as pernas da Nai, e os brazos e parte inferior das pernas en caída vertical perfectamente angulada con respecto ao resto do corpo.

Estado de conservación

Tanto polo lugar en que se encontra, como pola contorna que o contextualiza a conservación é boa. Coma na maioría das esculturas deste tipo que están á intemperie, aprécianse os típicos liques ue saltean distintos lugares deste cruceiro.

Valoración final

Este cruceiro aparece ben contextualizado no lugar en que se atopa, a praza central dun cemiterio, con capela ao seu carón e rematado o conxunto cunha ménsula de pedra de apoio de cadaleitos tan característico de moitos lugares.

É unha mágoa que non apareza unha mínima información ao carón deste conxunto escultural sobre a súa fábrica, datación e características salientábeis.

Mais información

Galería de imaxes

Navegadores GPS

Podedes introducir o lugar onde está no voso navegador GPS.

(Se necesitades converter o arquivo .GPX xenérico para o voso navegador concreto, descargade o programa PoiEdit, e despois > Menú Herramientas>Conversor de paquetes).

Esmoleiro do Perpetuo Socorro (Coia)

Arquivado en: Coia,Petos de ánimas — Xosé Couñago

Localización

(Ver en Google Maps)

Está situado en Bouzas, na rúa Ánimas, case enfronte do estaleiro Barreras.

Forma parte da parede dun edificio e está a escasos metros doutro peto de ánimas chamado da Virxe do Carme, tamén na mesma parede.

Rúas que leven a denominación das Ánimas en Vigo hai outras dúas, correspondentes con cadanseu peto: rúa Ánimas-Caeiro en Cabral e Subida ás Ánimas en Sampaio de Lavadores.

Descrición

Este peto da Virxe do Socorro é de pequeno tamaño e está formado por un fornelo con arco de medio punto.

Ao seu redor leva un reborde de cor vermella cun remate en cruz da mesma cor na parte superior, semellante á fasquía do peto do Carballal de Cabral. Na parte inferior ten un pequeno burato para depositar esmolas.

Presenta tamén un portelo con enreixado cruzado, sen cristal.

No interior hai un retablo policromado rematado en arco de medio punto superior, no que se representa a Virxe do Perpetuo Socorro co neno Xesús no colo acompañada de dous anxos.

Na parte inferior do retablo hai unha inscrición:

“NUESTRA SRA. DEL PERPETUO SOCORRO”.

XXComo principal elemento agresivo está o contador eléctrico que alguén nalgún momento tivo a brillante idea de chantarlle, tamén encastado na parde, ao seu lado. Cando e quen puido consentir unha agresión así é algo inexplicábel a estas alturas.

Intervención e posterior agresión

Ao longo do ano 2008 fíxose unha intervención de mellora e humanización deste recanto onde se atopan os dous petos de Bouzas. Esta mellora consistiu en pintar a perede cun mural que representaba unha paisaxe de campo, cunha gran oliveira central -a árbore máis emblemática de Vigo-, herba, plantas e un un gran ceo azul detrás colmado de aves.

Foi unha intervención acertada e humanizadora dun lugar tan asediado pola industrialización da zona.

Mais esta fermosa fasquía que adquirira non durou moito tempo. A comezos de 2009, alguén abriu un gran boquete na parede entre os dous petos de ánimas para instalar unha máquina de bebidas e comidas. Unha espantosa, incomprensíbel, lesiva e grave mutilación dun conxunto patrimonial que a duras penas sobrevivía neste recanto industrial.

Agardamos que se adopten as medidas oportunas para que se restitúa todo ao seu lugar e disposición orixinal. Deixar pasar esta agresión sería grave tamén par unha administración que ter a obrigación de velar para a preservación do noso patrimonio cultural. De paso, pódese aproveitar para trasladar o contador eléctrico que está apegado a un dos petos de ánimas.

Máis información

Podedes ter acceso a unha completa galería de imaxes deste conxunto etnográfico.

Ruta dos petos de ánimas de Vigo

Se queredes percorrer a Ruta dos petos de ánimas de Vigo no voso navegador de Google Maps, premede na ligazón anterior.

Esmoleiro da Virxe do Carme (Coia)

Arquivado en: Coia,Petos de ánimas — Xosé Couñago

Localización

(Ver en Google Maps)

Está situado en Bouzas, na rúa Ánimas, case enfronte do estaleiro Barreras.

Forma parte da parede dun edificio e está a escasos metros doutro esmoleiro chamado da Virxe do Perpetuo Socorro, tamén na mesma parede.

Rúas que leven a denominación das Ánimas en Vigo hai outras dúas, correspondentes con cadanseu peto: rúa Ánimas-Caeiro en Cabral e Subida ás Ánimas en Sampaio de Lavadores.

Descrición

Este peto da Virxe do Carme é de pequeno tamaño e está formado por un fornelo con arco de medio punto.

Ao seu redor leva un reborde de cor vermella cun remate en cruz da mesma cor na parte superior, semellante á fasquía do peto do Carballal de Cabral. Na parte inferior ten un sobresaínte para depositar devocións.

Presenta tamén un portelo con enreixado cruzado, sen cristal.

No interior hai un retablo formado por seis azulexos policromados no que se representa a Virxe do Carme co neno Xesús no colo acompañada de dous anxos que asisten as almiñas.

A Virxe repousa sobre unha nube que se apoia directamente sobre as lapas do tormento. Cinco figuras imploran devotamente a intercesión da Virxe para a súa salvación. Nestas figuras non se aprecia diferenciación social ou estamental como é común noutros petos.

Na parte inferior do retablo aparece unha inscrición con catro letras: “P.A.P.N”.

 

Intervención e posterior agresión

Ao longo do ano 2008 fíxose unha intervención de mellora e humanización deste recanto onde se atopan os dous petos de ánimas de Bouzas. Esta mellora consistiu en pintar a perede cun mural que representaba unha paisaxe de campo, cunha gran oliveira central -a árbore máis emblemática de Vigo-, herba, plantas e un un gran ceo azul detrás colmado de aves.

Foi unha intervención acertada e humanizadora dun lugar tan asediado pola industrialización da zona.

Estado de conservación

Esta fermosa fasquía que adquirira non durou moito tempo. A comezos de 2009, alguén abriu un gran boquete na parede entre os dous petos de ánimas para instalar unha máquina de bebidas e comidas. Unha espantosa, incomprensíbel, lesiva e grave mutilación dun conxunto patrimonial que a duras penas sobrevivía neste recanto industrial.

Agardamos que se adopten as medidas oportunas para que se restitúa todo ao seu lugar e disposición orixinal. Deixar pasar esta agresión sería grave tamén par unha administración que ter a obrigación de velar para a preservación do noso patrimonio cultural. De paso, pódese aproveitar para trasladar o contador eléctrico que está apegado a un dos petos de ánimas.

Máis información

Podedes ter acceso a unha completa galería de imaxes deste conxunto etnográfico.

Ruta dos petos de ánimas de Vigo

Se queredes percorrer a Ruta dos petos de ánimas de Vigo no voso navegador de Google Maps, premede na ligazón anterior.

 

 

Un petróglifo nunha casa? (Coia)

Arquivado en: Centro,Cidade,Coia,Petróglifos — Xosé Couñago

Localización

(Ver en Google Maps)

Será esta unha das testemuñas do destino de tantos e tantos dos nosos nosos petróglifos que foron esnaquizados polos pedreiros nos montes galegos para servir de cachotes ou perpiaños de moitas casas?

Existe a crenza de que así é, de que se trata dun exemplo desta reutilización, e ademais nunha casa do barrio de Coia en Vigo; concreamente ao lado da igrexa de San Martiño, detrás de Alcampo.

Realmente os dous gravados con circos concéntricos así nolo fan pensar; mais unha observación máis detallada ponnos en dúbida sobre esta afirmación.

Descrición

De observardes completamente a composición, atopades á dereita dos dous círculos concéntricos unha estrela de cinco puntas cunha elaboración que xa nos fai dubidar. Representábanse este tipo de estrelas na época do bronce? Revisados os principais motivos que aparecen nos manuais de uso non aparecen por ningures.

Por outra banda resulta moi curiosa a distribución dos tres elementos: forman parte dun mesmo perpiaño, están ben aliñados coa configuración do perpiaño e a parte que corresponde ao hexafolio ten unha forma máis redondeada.

Observando aínda cun pouco máis de atención, decatarémonos de que o perpiaño está realmente en posición horizontal, e que polo tanto haberá que entender a forma da peza na verdadeira fasquía para a que foi realizada, que é en posición vertical.

Completando todos estes datos poderemos concluír doadamente que non se trata dun gravado rupestre da Idade do Bronce, senón dunha característica estela funeraria medieval. A existencia dunha igrexa ao seu carón fainos pensar na posibilidade dun antigo cemiterio naquel lugar, do que quizais sobrevivise esta estela.

Máis información

Se queredes ter unha boa resposta a todas estas incógnitas, reenvíovos á excente páxina dun dos mellores inverstigadores da nosa arqueoloxía: José Manuel Hidalgo Cuñarro.

Imaxe superior: Eladio Cortizo, Panoramio

Imaxe inferior: José Manuel Idalgo Cuñarro