Patrimonio cultural de Vigo

Xeral

Corredoira do Monte do Gato (Coruxo)

Arquivado en: Coruxo,Xeral — Xosé Couñago

Nesta ocasión, como patrimonio de Vigo, tamén queremos presentar un camiño antigo, unha desas corredoiras que xa forman parte do catálogo etnográfico do concello.

Localización

Está situada na parroquia de Coruxo e deambula ao longo de varios centos de metros por un lugar frondoso da parroquia que vai dende o Monte do Gato ata o remate do Camiño a Bouzós.

Seguindo un pouco máis adiante chégase ata as covas do Folón, tamén na parroquia de Coruxo.

Descrición

O seu comezo no Monte do Gato, ao pé dunha construción arruinada, invita a perdernos entre o verdello da rebouza alta que o bordea. Apenas uns pasos máis adiante xa encontramos un fermoso e sólido muro de cachote ben preparado, que salienta a beleza do propio camiño.

Seguindo a corredoira atopamos un pequeno lavadoiro de regato, quizais unha posíbel levada. A pouco que vos fixedes no fondo da auga veredes tritóns nadando suavemente.

O camiño continúa por unha paraxe na que as laxes do chan manteñen as pegadas das rodeiras dos carros que ao longo de tantos séculos foron afondando coa súa marca os sucos do da ceifa labrega.

Ao final o camiño vólvese máis irregular e estreito ata desembocar nunha pista asfaltada (Camiño a Bouzós) para dar acceso a unhas vivendas.

Queda por buscar a continuidade desta corredoira e prolongala o máis posíbel para o goce de calquera camiñante que se achegue a coñecela.

Máis información

Galería de imaxes

Navegadores GPS

Podedes descargar a localización da entrada a esta corredoira para o voso navegador GPS.

(Se necesitades converter o arquivo .GPX xenérico para o voso navegador concreto, descargade o programa PoiEdit > Menú Herramientas>Conversor de paquetes)

Lodeiro, pintor de Vigo

Arquivado en: Xeral — Xosé Couñago

Xosé Telmo Lodeiro, o “pintor de Vigo”, como así lle gustaba chamarse a si mesmo. A nosa admiración persoal pola súa pintura lévanos a facer unha chamada de atención sobre a insuficiente valoración deste pintor na súa cidade, Vigo, e o descoñemento que aínda existe da súa obra.

Pintor de difícil clasificación, ten un percorrido vital riquísimo de formas e expresións; mais se en algo podería sobre todo sobrancear para nós é o poder consideralo como o pintor da luz. A luz como obsesión, actúa con ela coma un cirurxián, a súa paleta e espátula actúa coma un bisturí descompoñendo a luz en todos os seus detalles e graduacións. Ninguén coma el soubo representar a grandiosidade de luces que un atardecer sobre a ría de Vigo podía dar de si. Foi capaz de arrancarlle ata a última variación de tonalidade a cada raio de luz que o astro deixa cada solpor antes de se deitar por detrás das Cíes.

As súas figuracións humanas tampouco deixan indeferente. O seu ollar é demasiado penetrante. Son coma un berro inmenso e primal que nos chega dende o silencio da súa enigmática e inquietante mirada.

E que dicir das mulleres de Lodeiro. Elas representan o enigma do enigma que toda a súa figuración nos transmite. Cando un as observa cobra profundo sentido toda a poética pictórica da súa obra social e rememora mesmo as viúvas de vivos e mortos rosalianas.

Na pintura de Lodeiro hai moita humanidade e reividicación social. O seu é un compromiso firme co ser humano e principalmente co mundo obreiro galego.

As cidades formigueiro que aparecen en tantos dos seus cadros forman parte do seu discurso social e reivindicativo na loita por denunciar o paraíso perdido ocupado polas xeometrías de formigón. Ese mesmo ser humano que aparece tras os cristais d’ O crepúsculo e as formigas de Ferrín:

“… Achego a miña cara á fiestra, aos vidros da fiestra, e vexo a rúa longa, ateigada de xente informe, coma un carreiro de formigas que fervera estreitamente, escuramente. Os homes son coma formigas, na vila sen nome.”

Tamén está o Lodeiro máis críptico, o Lodeiro de xeometrías de series interminables, obsesivas, como tentando esculcar nas
produndidades da mente a traves do bisturí da luz e a cor: formas e estruturas, sexualidade e novos mundos creados máis alá da nosa mirada tridimensional.
Lodeiro foi un pintor autodidacta, empapándose de toda a pintura que observaba ao seu arredor, aprendendo sen parar. As súas viaxes sempre serviron para traer algo novo e diferente dentro da liña persoal de Lodeiro.

E finalmente, o Lodeiro da flores, que nos parecen transmitir que por fin o pintor chegou ao celme da procura vital, un camiño de flores no seu regreso á orixe, unha regresión aberta a unha nova renacenza nese novo mundo creado dende esa mirada ques empre estivo máis alá de nós.

Non deixedes de achegarvos por Santiago ata o día 24 de febreiro de 2008 para gozar da oportunidade histórica de admirar esta antoloxía de obras de Lodeiro e mesmo adquirir o catálogo correspondente. Será unha oportunidade excelente de coñecer máis a un dos mellores pintores na historia da nosa cidade.

Se queredes ver unha relación máis ampla da súa obra podedes premer aquí.