Patrimonio cultural de Vigo

Arquivado en: Castros,Teis — Xosé Couñago

Localización

(Ver en Google Maps)

O promontorio denominado Torres de Padín está situado no barrio da Chumba, na parroquia de Teis, no lindeiro co concello de Redondela, na saída da autoestrada AP-9 en Teis.

As grandes curvas colgantes que forma o enlace existente nesta saída pasan xusto por encima do recinto.

O seu dominio sobre a ría e a zona de paso polos territorios da costa cara ás terras de Redondela fan del un asentamento importante dende o punto de vista estratéxico.

De feito, este castro está fechando polo nordeste a valgada do territorio que conforman os cinco castros desta zona do concello: castro de Vigo, castro do Monte da Guía, castro do Sino, castro da Madroa e Torres de Padín.

Por outra parte forma parte dunha liña de tres castros marítimos moi próximos entre si xunto co castro do Sino e o castro da Guía.

Descrición

Na actualidade este asentamento castrexo situado a 109 metros sobre o mar está completamente arruinado.

Os achados habitacionais castrexos son moi escasos, apenas se encontraron pavimentos de cabanas, mais non se encontrou o desenvolvemento de ningunha construción de pedra. O arqueólogo José Manuel Hidalgo Cuñarro, que dirixiu unhas escavacións de urxencia levadas a cabo en 1989, indícanos que a área de intervención foi moi reducida, dadas as circunstancias, para poder ter máis datos sobre as construcións castrexas.

Toda a zona nordeste e leste do castro foi completamente arrasada. O promontorio foi cortado pola metade literalmente. Unha agresión quizais só comparábel á urbanización moderna do castro da illa de Toralla, por certo outro dos que presentaba achados que o situaban entre os máis antigos habitados de Vigo.

Pola pendente norte do promontorio construíronse varias vivendas con galpóns que se van superpoñendo pola aba arriba do castro.

A caída oeste-noroeste do promontorio castrexo presenta varios aterrazamentos dos que nada se pode saber en canto á súa utilización debido a que non se puideron realizar as escavacións correspondentes nesta zona.

Non obstante, a pesar disto, foi un promontorio que ofreceu importantes sorpresas arqueolóxicas, xa que nas intervencións que se realizaron atopáronse restos pertencentes a distintas épocas históricas, dende o final da Idade do Bronce ata a etapa final da Idade Media, pasando naturalmente pola época castrexa.

Da Idade do Bronce, na súa etapa final entre os séculos IX e VII antes da nosa era, atopouse un anaco pertencente a un machado de bronce, unha importante descuberta que o pon en relación con outros dous castros vigueses nos que se atoparon tamén depósitos destes machados: o castro de Estea en Saiáns, e o castro da Punta do Muíño en Alcabre.

Desta mesma datación tamén apareceron restos cerámicos, un colgante e un anaco da vaíña dunha arma.

Da época castrexa, máis concretamente entre o s.II antes da nosa era e o século I da nosa era, atopáronse abundantes restos cerámicos de vasillas e de ánfora, así como fragmentos cerámicos ibero-púnicos, semellantes ao atopados noutros castros marítimos do noso concello como son o da illa de Toralla e o da Punta do Muíño en Alcabre (baixo o actual Museo do Mar). Este tipo de cerámicas son indicadores das relacións comerciais existentes naquela época co resto da península e co Mediterráneo.

Da época medieval consérvase unha construción defensiva datada ao redor dos séculos XIV-XV, que contaba con recinto amurallado, con foso incluído, coroado por unha torre na parte superior do promontorio, que foi derrubada polos Irmandiños no século XV.

Estado de conservación

É un dos castros que peor se conserva de todos os existentes en Vigo.

É o castro máis agredido de todos, pola súa proximidade e afectación por parte da autoestrada.

De feito, tal como xa apuntamos, fáltalle máis da metade de todo o promontorio, completamente arrasado.

Ao seu pé acumúlase todo tipo de material de obra e todo o recinto castrexo está fechado con aramado para ese uso de depósito de pedra e cascallo de obra.

Non se garda ningún tipo de prevención nin precaución nin distancia de protección. E aínda así conserva os restos dunha torre medieval histórica dentro do noso concello, vinculada a súa destrución a un dos momentos máis importantes da nosa historia: a revolta Irmandiña.

Valoración final

Estamos ante un dos castros máis antigos dos 27 existentes en Vigo. E non obstante tamén é un dos máis estragados e agredidos. No pouco que se escavou nel atopáronse evidencias que remontan o hábitat deste promontorio á Idade do Bronce, algo que moi poucos castros de Vigo presentan con constatación material de achados.

Os poucos exemplos de construcións que se atoparon da época castrexa foron debidos a que se tratou dunha escavación de urxencia realizada no ano 1989 nunha área moi reducida, para conceder permiso e paso inmediato ao arrasamento do castro por parte dunha empresa privada co visto e prace das administracións.

Esta agresión é algo totalmente incomprensíbel no momento en que foi consumada, en plena democracia e con leis protectoras do noso patrimonio. As administracións local e autonómica teñen que ser conscientes de que este asentamento histórico tan importante e estratéxico pertencente ao patrimonio cultural de Vigo está sendo usado na actualidade como unha propiedade privada cerrada ao paso e vixiada con videocámaras para depósito de material de construción e refugallos.

Unha das historias máis relevantes, á parte das anteriores, é a existencia sobre o seu cume dos restos dunha fortaleza medieval documentada nos séculos XIV e XV e que foi derrubada durante as revoltas Irmandiña. Isto é algo moi importante dentro da historia de Vigo ao documentarse deste xeito a presenza irmandiña no noso concello. Por iso chama tan poderosamente a atención que se permitise a agresión tan descomunal que sufriu este enclave tan destacado da nosa histoira.

Por outra parte é unha das escasas testemuñas de arquitectura defensiva medieval viguesa que aínda conservabamos. Na escavación de urxencia realizada deixouse constancia gráfica dos restos encontrados e os muros existentes.

As evidencias da súa utilización durante un período de tempo tan longo dende o Bronce final ata a Idade Media dános boa mostra do valor histórico e estratéxico tan importante que nos agarda neste promontorio.

O estado actual tan ruinoso e deturpado chama ao engano aínda así, pois no subsolo da metade que nos deixaron do promontorio garda tesouros que seguramente enriquecerían aínda moito máis o que coñecemos del ata o momento.

Máis información

Galería de imaxes

J.M. Hidalgo Cuñarro, «Sobre los tres castros más antiguos de Vigo«, en Vigoarqueologico. Arqueología de Vigo.

J,M. Hidalgo Cuñarro, «El Castro de «As Torres de Padín» en Teis (Vigo)«, en Vigoarqueologico. Arqueología de Vigo.

Concello de Vigo, Catálogo de Edificios, Bens e Elementos Protexidos do Concello de Vigo.

Navegadores GPS

Podedes descargar a posición deste castro no voso navegador GPS.

Se queredes podedes coñecer a Ruta dos castros de Vigo e descargala para o voso navegador GPS.

(Se necesitades converter o arquivo .GPX xenérico para o voso navegador concreto, descargade o programa PoiEdit > Menú Herramientas>Conversor de paquetes).

Arquivado en: Coruxo,Petróglifos — Xosé Couñago

Localización

(Ver en Googel Maps)

O grupo IV do viveiro atopase perto do de Leixiades II e esta nun camiño que baixa ao regato dentro de unha propiedade delimitada por pedras sen traballar colocadas facendo un recinto.

Forma parte do grupo de cinco lugares de gravados denominados O Viveiro, situados pola beira norte da pista forestal que conduce dende a capela de San Sebastián de Coruxo ata o parque forestal de Oia e Saiáns.

Descrición

No referido lugar atopamos unha lousa a rentes do chan de 3 x 5 metros.

Sobre a laxe aprécianse 4 coviñas, con diámetros entre os 3 e os 7 centímetros.

Tamén se pode localizar un círculo incompleto con outra coviña central.

Estado de conservación

O desgaste da superficie da rocha fai cada vez máis complicada a visualización destes gravados.

Por outra parte a maleza propia do lugar no que se atopa a laxe, dificulta nalgunhas ocasións a localización das coviñas.

A falta de entrada de luz solar debido ás abundantes árbores que existen no lugar tamén impiden a visualización doada dos gravados durante gran parte do día.

Valoración final

A localización desta rocha é bastante complicada. Non existe ningún tipo de indicación e resulta difícil describir un guieiro que conduza ata ela debido á falta de referencias concretas nesta zona.

A principal referencia para atopar esta rocha serán as coordenadas xeográficas que se poidan introducir nun navegador GPS.

Máis información

Concello de Vigo, Catálogo de Edificios, Bens e Elementos Protexidos do Concello de Vigo

Navegadores GPS

Ruta do petróglifos de Coruxo

Arquivado en: Coia,Cruceiros — Xosé Couñago

Localización

(Ver en Goolge Maps)

Praza do Emigrante, nas Travesas, no comezo da avenida de Castelao. Unha contorna de numeroso tránsito de persoas que pasan ao seu carón, nun lugar de encontro e referencia nesta emblemática praza de Vigo.

Descrición

Estamos ante unha tipoloxía especial de cruceiro. Son os chamados cruceiros de capela ou de Loreto, en referencia á capela que vai baixo a cruz e á posible adscrición da imaxe mariana do seu interior. Son propios da zona do Barbanza, estendéndose puntualmente ata a zona de Rois. No noso concello temos dous exemplares realizados como modelos representativos deste estilo artístico e non como modelos propios da nosa zona. O outro exemplo do noso concello que se asemella a esta tipoloxía é o cruceiro da Fontaíña, en Coruxo.

A descrición vai ser interesante en canto aos contrastes e diferenzas que imos salientar entre estes cruceiros e os que son propios da nosa bisbarra.

Base

Cadrada cun chanzo, sobre a que se alza un pedestal cúbico liso. Nunha das caras contén a seguinte inscrición: “AVENIDA DE CASTELAO 1981”. Esta inscrición fai referencia a que se atopa no comezo desta avenida da cidade.

Fuste

O fuste deste tipo de cruceiros é moito máis voluminoso ca os tradicionais varais que coñecemos. De feito, podemos dicir que en lugar de fuste posúen un groso piar, menos alto e esvelto. Habitualmente son de sección octogonal regular en todas as caras ou de forma cadrada achafranada, como é o caso deste exemplo vigués.

Este fuste presenta uns elementos decorativos nos extremos dos chafráns con forma de vieiras, catro na parte inferior sobre o pedestal, e catro na parte superior, marcando o comezo dun pequeno capitel plano de catro caras, que serve de base para a capela que leva encima.

Na parte central do fuste atopamos outro elementos decorativo que non ten unha intención relixiosa como sucede nos varais tradicionais de calquera dos cruceiros galegos, senón que ten unha función puramente artística e mesmo literaria xa que fai referencia a unha das grandes obras de Castelao: “As cruces de pedra na Galiza”. Representa un libro aberto no que figura o título desta obra insigne da investigación sobre os nosos cruceiros, publicada no ano 1949, un ano antes da morte do noso escritor. Por debaixo do título da obra, nas dúas páxinas abertas deste elemento decorativo aparecen representadas varios exemplos das insculturas rupestres que el recolleu na súa obra, concretamente na páxina 16 do orixinal, pertencentes ao numerosos gravados rupestres que dende a prehistoria viñeron representando figuras cruciformes na nosa tradición cultural.

Normalmente neste tipo de cruceiros a figura que pode aparecer representada no fuste é un anxo con ás.

Capela ou fornelo

O capitel destes cruceiros aparece substituído por un fornelo aberto á fronte consagrado a unha devoción mariana. Neste exemplo de Vigo observamos que a capela vai sobre un pedestal a modo de capitel con cadanseu querubín en cada unha das caras.

A capela está formada por tres lousas cuadrangulares con abertura frontal. As paredes exteriores deste fornelo adoitan ser lisas e sen decoración.

Mais outras veces presentan fermosos baixorrelevos nas caras externas, como se represetna neste exemplo artístico de Vigo. Esta decoración era máis frecuente nos cruceiros máis antigos deste tipo (séculos XVI-XVII), e foi desaparecendo nos posteriores (séculos XVII-XVIII). Tamén podían presentar unha decoración de bólas nos bordos.

A decoración historiada exterior destas capelas acostuma a representar figuras como a Virxe, Santiago ou calquera outra imaxe relixiosa (Cristo, San Francisco, o papa San Clemente ou San Gregorio).

No cruceiro vigués aparecen representadas as seguintes figuras en cada unha das caras:

Unha figura franciscana, co clásico habito e bordón. Chama a atención as desproporcionadas dimensións dos brazos e das mans, cun marcado efecto medievalizante.

Unha figura de Santiago Matamouros, con cabalo, espada nunha man e estandarte con simboloxía xacobea na outra, esmagando baixo os pés a figura dun infiel.

Unha figura de Cristo portando a Cruz camiño do Calvario.

Normalmente a capeliña contén no seu interior a imaxe dunha Virxe, unha Inmaculada ou Dolorosa, soa ou co Neno Xesús no colo.

Estas capelas adoitan pechar por riba cun un teito plano rematado nun telladiño a catro augas. Noutros exemplares o teito remátase nunha bóveda de canón. Esta é a forma que tamén representa o cruceiro que temos en Vigo.

A Cruz

Sobre estas capela eríxese unha cruz coma nos cruceiros tradicionais. Normalmente só aparece a figura de Cristo e só ocasionalmente unha Piedade na parte de atrás.

No exemplar que temos en Vigo só aparece a figura do Cristo sobre unha cruz lisa rematada tamén en tres extremos florenzados.

A figura de Cristo aparece con cratro cravos, cos brazos en horizontal e as pernas flexionadas. A fasquía xeral é pouco elaborada e matizada. Salienta de toda ela a cabeza, na que se debuxa algo máis o cabelo e o rostro.

Significar en todo caso que o corpo do crucificado só estea fixado á cruz polas mans, os pés e pola zona lumbar. O torso sobresae da pedra cunha inclinación cara a adiante e a flexión da pernas, así como as propias pernas están esculpidas de forma individualizada.

Valoración final

Daniel R. Castelao foi un dos primeiros e mellores investigadores dos nosos cruceiros dedicando un apartado especial a estes cruceiros de capela. Dende este punto de vista, foi moi acertado colocar ao comezo da avenida que leva o seu nome un exemplo dun dos máis fermosos exemplares de cruceiros que temos no noso país, con referencia explícita no fuste ao seu libro “As cruces de pedra na Galiza”.

É unha mágoa que non apareza a correspondente información ao pé deste cruceiro tanto sobre a súa autoría (erro imperdoábel nunha obra moderna, cando tanto lamentamos non coñecermos a autoría da maioría dos cruceiros galegos da antigüidade), como sobre a tipoloxía e características deste cruceiros de capela.

En Vigo existe outro exemplar de cruceiro de capela. Está situado na praia da Fontaíña en Coruxo, sobre o mar.

Máis información

Galipedia, “Cruceiro de capela

Galería de imaxes

Orixe

Os exemplares históricos datados abranguen os séculos XVI, XVII e XVIII.

A maioría corresponden ao século XVII.

Hai discrepancias en canto á orixe desta tipoloxía de cruceiros de capela.

Unha teoría afirma que a súa orixe hai que buscala nos cruceiros góticos, tomando como referencia o voluminoso capitel que os caracterizaba con imaxes decorando as súas catro caras.

Outra das teorías fala da influencia das ordes mendicantes, moi devotas da figura da Virxe, especialmente a orde franciscana, presente en moitos destes cruceiros e tamén neste exemplar que temos en Vigo.

Por outra banda, algúns destes cruceiros presentan a advocación á Virxe de Loreto, de influencia italiana e que se tomou como protectora contra as incursións piratas nas nosas costas. Esta advocación mariana fixo pensar polo tanto nunha orixe destes cruceiros vencellados a esta protección específica. Mais hai autores que discrepan sobre esta orixe xa que advocación italiana desta santa remóntase ao ano 1587 e algúns destes cruceiros da nosa terra son máis antigos ca a data de inicio desta advocación nacida en Italia.

Non deixa de haber tamén quen os vencella cos rollos ou picotas existentes por España, tamén presentes en Portugal baixo o nome de Pelourinhos.

Á parte das teorías sobre a súa orixe tamén se recolleron prácticas propiciatorias para a protección dos pescadores contra as inclemencias do mar. Cando se desexa o feliz regreso dos mariñeiros, ben dunha longa travesía ou dunha xeira de galerna, os familiares viran a imaxe mariana do interior do fornelo cara ao lugar por onde ha de vir o barco que trae os seus seres queridos.

Outras prácticas que se vinculan a estes cruceiros son as realizadas por mulleres na procura da propiciación do amor, depositando flores ao seu carón, ou deixando trenzas do cabelo, segundo recolle o propio Castelao. Outro tipo de prácticas procuran o bo parto atando unha peza de roupa da parturiente ao cruceiro que non será retirado ata o seu propicio desenlace. Tamén se emprega nalgúns destes cruceiros a práctica de facer un lazo vexetal no cruceiro cando se quere recuperar un obxecto ou animal extraviado.

Navegadores GPS

Podedes introducir o lugar onde está no voso navegador GPS.

(Se necesitades converter o arquivo .GPX xenérico para o voso navegador concreto, descargade o programa PoiEdit, e despois > Menú Herramientas>Conversor de paquetes).

Arquivado en: Coia,Cruceiros — Xosé Couñago

Localización

(Ver en Google Maps)

Dentro do cemiterio de Bouzas, na praza central que se abre no seu interior, ocupa o lugar central fronte á pequena capela alí situada.

Descrición

Base: plataforma de dous chanzos de forma hexagonal. O pedestal é cúbico con todo o borde superior biselado. Non presenta ningunha inscrición.

Varal: o primeiro tramo inferior é cúbico; despois continúa biselado nas catro esquinas, debuxando oito caras en total ata a parte superior.

Capitel: fermosa ornamentación a catro caras formada por oito elementos vexetais rematados en folla picuda rodeando todo o capitel. Sobre a folla central de cada cara aparece unha cabeza de anxelote. Sobre as outras catro follas aparecen catro remates en volutas sobre as que se sustentan as esquinas da base da cruz.

Cruz: a base non presenta arestas rectas senón en forma curva cóncava. A cruz é de fasquía lisa e cuadrangular.

Crucifixión: figura de Cristo con tres cravos, completamente pegada á cruz, só coas pernas flexionadas. Os brazos están en posición horizontal.

O rostro do crucificado está ben elaborado acentuando especialmente o seu cabelo e a barba. A cabeza está lixeiramente inclinada cara á dereita e cos ollos cerrados.

O torso acentúa na pedra o debuxo das costelas. Un lixeiro pano envolve a súa cintura, rematado nun lazo lateral ben elaborado. As pernas, flexionadas, rematan unha sobre a outra nos pés atravesados por un único cravo.

A Piedade: Representa á Virxe con Cristo morto sobre o seu colo. A figura da Nai aparece envolveita completamente nun gran manto que por veces adquire unhas especiais proporcións ao redor dos seus brazos, acentuando tamén os pregamentos na parte inferior do seu corpo. Baixo os seus pés hai unha cabeza de querubín.

As súas mans están entrelazadas perante o peito e o rostro inclinado cara á dereita salientando una profunda expresión de dor nos seus detalles.

A figura de Cristo xacente é de proporcións máis pequenas ca o corpo da súa Nai. Xa Castelao na súa obra “As cruces de pedra na Galiza” chamaba a atención sobre esta caracterización dos nosos canteiros sentenciando que esa estraña desproporción podía indicar que no colo das nais todos os fillos son coma nenos pequenos. A figura de Cristo presenta unha curiosa disposición, matizando uns trazos corporais acentuados polos ángulos rectos e o xogo de horizontalidade e verticalidade : cabeza, torso e coxas das pernas formando unha liña recta ríxida sobre as pernas da Nai, e os brazos e parte inferior das pernas en caída vertical perfectamente angulada con respecto ao resto do corpo.

Estado de conservación

Tanto polo lugar en que se encontra, como pola contorna que o contextualiza a conservación é boa. Coma na maioría das esculturas deste tipo que están á intemperie, aprécianse os típicos liques ue saltean distintos lugares deste cruceiro.

Valoración final

Este cruceiro aparece ben contextualizado no lugar en que se atopa, a praza central dun cemiterio, con capela ao seu carón e rematado o conxunto cunha ménsula de pedra de apoio de cadaleitos tan característico de moitos lugares.

É unha mágoa que non apareza unha mínima información ao carón deste conxunto escultural sobre a súa fábrica, datación e características salientábeis.

Mais información

Galería de imaxes

Navegadores GPS

Podedes introducir o lugar onde está no voso navegador GPS.

(Se necesitades converter o arquivo .GPX xenérico para o voso navegador concreto, descargade o programa PoiEdit, e despois > Menú Herramientas>Conversor de paquetes).

Arquivado en: Castros,Sin categoría,Teis — Xosé Couñago

Localización

(Ver en Google Maps)

Na parroquia de Teis, no lugar da Riouxa, atopamos este promontorio castrexo dominando as augas da ría. Está situado á beira da estrada que comunica Vigo con Chapela, ao carón do parque público que se estende aos seus pés.

É doadamente recoñecíbel polo colexio público que se edificou sobre a súa coroa.

Nos seus arredores están o peto de ánimas de Teis e o peto de ánimas do adro da igrexa parroquial.

Descrición

Altitude sobre o mar: 74 metros.

Dimensións: presenta unha forma ovoidal de 160 x 120 metros.

Defensas: case todo os seu perímetro conta con pronunciados terrapléns debidos á propia orografía deste outeiro, que chegan ata os 15 metros de altura na zona que descende sobre o mar. Estas características orográficas fan do Castro do Sino un enclave moi ben defendido en case toda súa contorna.

O punto máis vulnerábel sería a zona sueste, a entrada actual ao colexio, con menos pronunciamento do terreo e hoxe en día, ademais, bastante alterada polas construcións de vivendas.

Foxos: só te atoparon restos dun posíbel foxo na zona nordeste con forma de depresión que rodea a coroa a un nivel inferior.

Murallas: atopáronse restos da muralla na zona suroeste e outros posíbeis restos de muros na zona baixa do nordeste.

Terrazas: apréciase un posíbel aterrazamento na zona norte da coroa, mais difícil de precisar dada a alteración que sofre na actualidade esta parte superior do recinto.

Estado de conservación

A construción do colexio público sobre a coroa deste recinto castrexo levou consigo a case completa destrución e alteración de todo o recinto.

A construción do parque público da Riouxa tamén implicou a alteración do área de influencia do propio castro.

Por outra parte o consentimento de construción de vivendas na súa contorna e nos terrapléns que rodean a coroa tamén provocou importantes alteracións sobre este xacigo da Idade do Ferro galaica.

Non existe ningún tipo de sinalización nin descrición deste complexo castrexo nos seus arredores que informen da súa existencia.

Valoración final

Antes da destrución moderna deste recinto castrexo, atopáranse en distintas escavacións durante o século XX abundantes restos de utensilios domésticos e mesmo hai referencias da existencia dun cuncheiro.

É moi evidente a función controladora deste castro tanto sobre a ría coma sobre as terras de labor dos seus arredores. As súas especiais características orográficas e a localización nun lugar de comunicación entre o territorio da actual zona viguesa e a comarca redondelán outórganlle unha salientábel relevancia na súa contorna xeográfica.

Por outra parte podemos relacionalo territorialmente con outros tres castros que arrodean esta valgada de comunicación entre os dous territorios sinalados, que son o castro do Monte da Guía, o promontorio denominado Torres de Padín e o castro da Madroa.

Os catro castros comparten un territorio común agrícola e gandeiro e a actividade pesqueira da propia ría.

É unha mágoa a agresión que sufriu este castro debido á construción do colexio público xa que a súa caracterización como castro marítimo conservando todo o seu recinto e elementos construtivos faría del o principal exemplo deste tipo de castros na nosa fachada sobre a ría.

Alén disto, na actualidade moi poucas persoas son coñecedoras da súa existencia, aínda que se atopa nun lugar ben visíbel, accesíbel e cun parque público aos seus pés.

Toda a contorna deste castro precisa unha posta en valor cultural e paisaxística apropiada, relacionando os distintos elementos patrimoniais que existen ao seu arredor, dende o complexo territorial castrexo do que forma parte, pasando polos exemplos etnográficos e arquitectónicos da súa contorna (petos de ánimas, igrexa parroquial) ata a contextualización xeográfica e paisaxística na que se encontra situado.

Máis información

Galería de imaxes

Catálogo de Edificios, Bens e Elementos Protexidos do Concello de Vigo

Navegadores GPS

Se queredes podedes coñecer a Ruta dos castros de Vigo e descargala para o voso navegador GPS.

(Se necesitades converter o arquivo .GPX xenérico para o voso navegador concreto, descargade o programa PoiEdit > Menú Herramientas>Conversor de paquetes).